می نویسم

می نویسم

چند روزی است که ننوشته ­ام. احساس کسی را دارم که تشنه است و آب دارد اما نمی ­نوشد. این روزها هم عطش نوشتن دارم، هم ایده برای نوشتن و هم فرصت نوشتن، اما نمی دانم چه شده که نمی ­توانم دست به قلم بشوم. به گمانم بازهم بی­ راهه رفته ­ام. بله، خوب می­ دانم که یکی دو روز است که تحت تأثیر بعضی از مطالبی که خوانده­ ام قرار گرفته­ ام. من به خودم وعده انتشار روزانه­ ی یک پست اینستاگرامی داده بودم اما حالا تقریبن هیچ هیچم. چه باید بکنم؟ خودم خوب می­ دانم که فقط تنبلی می ­کنم و قدری هم کمال گرایی بیمارگونه! باید برگردم به همان روزهایی که از هر فرصتی برای نوشتن استفاده می­ کردم، درست مثل روزهایی که منتظر رندشدن ساعت نبودم و اگر در حد چند دقیقه فرصتی می­ یافتم می­ نوشتم. به این باور رسیده­ ام که با نوشتن آرام می­ گیرم و البته که منظورم سکون و سکوت نیست. وقتی می­ نویسم احساس پویایی و سرزندگی می­کنم و هر زمان که از نوشتن فاصله می­ گیرم دچار رخوت می­ شوم و احساس بیهودگی سرتاسر وجودم را دربرمی گیرد. از نظر خودم این خیلی هم خوب است چون که باعث می ­شود بیش­ تر و بیش­ تر بنویسم. چند روزی است که ایده­ ی اولیه­ ی یک داستان در ذهنم می­ چرخد. در مورد شخصیت داستانم فکر می کنم. شاید هم مونولوگ نویسی کنم. به هر حال امشب می­ خواهم این داستان را شروع کنم. پیش­ تر یکی دو مورد داستان کوتاه را شروع کرده­ ام اما نتوانسته­ ام پایان مناسبی بسازم و می دانم که کوتاهی کرده­ ام و خیلی روی داستان­هایم متمرکز نشده ­ام اما این بار مصمم هستم اولین داستان کوتاهم را بنویسم و از همین لحظه تا ۱۲ تیر برای خودم ضرب­ الاجل تعیین می ­کنم. بله تا دوازدهم ماه بعد من باید اولین داستان کوتاهم را نوشته باشم. همین و تمام.

بارها شنیده­ ام که کسی که هیچ­ کاری نمی­ کند هرگز شکستی را تجربه نخواهد کرد، به قول معروف پیه هر چیزی را به خود می­ مالم و خود را برای هر بازخوردی آماده می­ کنم. به خودم قول داده­ ام صبور باشم و همیشه یادم باشد که پیشرفت تدریجی هست و کمی شکنجه­ گر! اگر به دنبال کسب نتایج سریع باشم و منتظر نظرات مثبت و تأییدهای دیگران هرگز رشد نخواهم کرد. من باید آن­قدر بنویسم تا پخته­ شوم؛ هم خودم و هم قلمم. از هیچ چیزی نمی ­ترسم. احساس می­ کنم در بهترین زمان و مکان ممکن برای خودم هستم. همین که می­ دانم چه مسیری را باید طی کنم یعنی قسمت اصلی کار مشخص است و باید حرکت کنم تا مراحل بعدی که چه پیش خواهدآمد.

نوشتن را با شاهین کلانتری شروع کردم، کسی که هر بار می نویسم چهره ی مصمم و دوست داشتنی شان را مقابل چشمانم می بینم.